No żesz nie poczekali na mnie...
Moja wersja obowiązuje !]Leif aż zmrużył oczy gdy szóstka skaczących z niebywałą prędkością i łopotem szat kultystów po prostu wyparowała...
Z cienia z drugiej odnogi głównego korytarza wyskoczyła wysoka, blada elfka o skąpym odzieniu i czarnych jak obsydian, sięgających ud włosach. Leif szybko otrząsnął się i korzystając z dezorientacji wrogów pobiegł prosto między nich. Pierwszy slaaneshyta w czarnej masce, kryjącej oczy i nos odskoczył na bok, tnąc zakrzywionym ostrzem lecz Leif niedbale zbił je szybkim skrętem saksy. Kolejny kultysta pisnął i ciął z nieprawdopodobną szybkością, świst srebrzystego pałasza rozległ się gdy ten zaszurał na paskach wzmocnionej skóry i naciął płytko, acz drażliwie skórę Norsmena. Młody myśliwy nie zatrzymywał się, lecz potężnym kopnięciem wpadł z pełnią impetu w przeciwnika i z trzaskiem żeber przygwoździł go do ziemi, by chwilę później wybić się z jęczącego człowieka i potężnym zamachem miecza odpędzić dwóch innych degeneratów. Teraz jego cel był tuż przed nim.
- Dosięgnę to blade ścierwo, choćbym miał sam umrzeć! - ryknął i zamierzył się mieczem na stojącego w cieniu Albę, jednakże albinos był już przygotowany.
- Z rozkoszą spełnię twe życzenie! - sadysta wypadł naprzód, tnąc znad głowy sporym sejmitarem o ząbkowanym ostrzu. Leif ze zduszonym warkotem wykręcił się w prawo, lądując bliżej przeciwnika i pchając mieczem. Alba także popisał się szybkością, nie idącą w parze z atletyczną sylwetką kultysty i w ostatniej chwili zmienił kierunek ciosu, tnąc poziomo. Ich miecze spotkały się w deszczu iskier, a sami walczący zbliżyli się do siebie z grymasem nienawiści na twarzach. Przez chwilę, wypełnioną brzękiem ząbków sejmitara na norskim żelazie trwali w zmaganiu, obmyślając dalsze ruchy. Alba był wysoki jak na południowca i jego oczy znajdowały się na równi z oczyma młodego Norsa. Nagle blady kultysta oblizał się.
- Ssssłyszysz to ? - wysyczał przez spiłowane zęby. - Umierasz.
Alba szarpnął gwałtownie sejmitarem, korzystając z tego że jeden z haczykowatych zębów broni złapał szczerbę w mieczu Leifa. W ułamku sekundy skórzana opaska na włosy i karwasz na lewej ręce Leifa, zleciały na dół przecięte, jednak zanim stal wbiła się w mięso Leif wśród burzy rudoblond włosów, opadających mu kaskadą na twarz, podparł miecz saksą w połowie i odepchnął sejmitar oraz Albę na pół łokcia, wytężając całą swą siłę.
- Hreeh... Znów impas, norski ptaszku ? - sapnął albinos, zbliżając twarz z rozwartymi szczękami do Leifa.
- Raczej koniec. - rzucił Leif i nie zważając na spiczaste kły degenerata, nachylił ku niemu głowę. Wtedy cały świat walczących przesłonił potok ognia, gdy Leif niespodziewanie obrócił gwałtownie głowę i trzepnął Albę włosami w twarz. Kultysta, oślepiony w tak niecodzienny sposób zachwiał się, za późno powstrzymawszy ręce od sięgnięcia do łzawiących i pełnych kłaków oczu co Leif od razu wykorzystał wybijając mu sejmitar z dłoni po czym gwałtownie uniósł rękę z saksą i obróciwszy długi nóż ostrzem w dół, z rozmachem i krzykiem wbił go aż po rękojeść tuż nad kolanem przeciwnika. Alba wrzasnął jak na torturach, lecz nie upadł, desperacko sięgajac do pasa po sztylet. Torstensson zauważył to i z refleksem godnym kobry łupnął go półokrągłą gałką miecza w palce po czym podciągając się za wbity nóż (co rozwarło ranę i żyły ku nieopisanemu bólowi Alby) walnął wroga z główki. Teraz kultysta w deszczu kropel krwi i kilku wybitych kłów zwalił się z hukiem na ziemię. Leif nie czekał i sam doskoczył do niego, przebijając drugą nogę w łydce mieczem. Alba uniósł zamroczone częściowo oczy i zobaczył skryte w cieniu oblicze łowcy, tuż nad uśmiechem godnym najpodlejszego z sadystów.
- I co mi...? - chciał rzucić sepleniąco Alba, ale odpowiedź nadeszła w formie czynu. Noga Leifa gwałtownie wyprostowała się w kopnięciu i obuta pięta z obrzydliwym mlaskiem i trzaskiem znalazła się między rozszerzonymi nogami albinosa. W symfonii wrzasku, przechodzącego w pisk Norsmen pokręcił butem, wbitym w rozbryzgane na spodniach resztki genitaliów i z pewnym wahaniem, skrytym pod gniewną miną cofnął się, wyrywając ostrza za ran.
- No, glizdo czas na cię. - szepnął i powiódł ostrzem miecza wzdłuż wzdętej krzykiem piersi Alby, delikatnie ją nacinając od biodra do mostka, sztych zatrzymał się wycelowany w gardło. Ostrze błysnęło w ciemnościach...
- Norsmenie, uważaj! - zawołał jakiś władczy głos, przypominający sztylet skryty pod jedwabiem i łowca odchylił się posłusznie dzięki czemu rapier przeszył jego ramię, zamiast głowy. Mnąc w ustach przekleństwo i krew, Torstensson kopnięciem i cięciem w rękę powalił kultystę po czym zauważył bladą elfkę tańczącą między ostrzami kultystów w czarnych koletach i łopoczących od pasa fałdach fioletowych szat. Kierując się kolejnym, jakby umieszczonym sztucznie w jego mózgu przymusem Norsmen skoczył między kultystów a Ithriel i fintą rozbroił warczącego slaaneshytę ze szpady. Wtedy zauważył jak uratowana elfka upada, gdy czarny bat okręcił się wokół jej szyi i pociągnął ją na ziemię, tak że uciskane gardło nie mogło wyrzucić żadnego czaru. Nagle pozbawiony magicznej osłony zauważył unoszone pół tuzina zakrzywionych sztyletów.
(https://www.youtube.com/watch?v=2P5qbcRAXVk)
- O kuuuur... - Norsmen na ślepo skoczył w tył, desperacko ratując życie i poczuł jak coś otula go ze wszech stron. Przez moment myślał że opadli go wrogowie w szatach, a on zaraz spotka się z przodkami w Walhalli lecz ciemność i twarde uderzenie w plecy skutecznie wspomogły rozeznanie w sytuacji. Znalazł się za jednym z wielkich sztandarów naściennych, zwisających hen z ciemności zastępującej sufit, aż po podłogę. Leif uśmiechnął się, odczekał chwilę w czasie której umyślnie się szamotał po czym jednym susem godnym jelenia wyskoczył drugą stroną zza tkaniny. Tak jak się spodziewał sześć ostrzy natychmiast zagłębiło się w sztandarze, i gdyby został za osłoną zmieniłby się w dziurawy ser hochlandzki - teraz jedynie jeden sztylet drasnął go w łokieć. "Oby cholera nie były zatrute!" pomyślał Leif i wypadł na szereg szarpiących się z grubą tkaniną nożowników, obalając ich kopniakiem jak poplątane domino. Jakiś desperat rzucił się na niego z piskiem i pchnięciem kolczastej rękawicy, jednak Leif wykręcił zbyt powolne i przewidywalne ramię, by za chwilę wrazić saksę między żebra kultysty, który upadł sflaczały w potoku krwi. Już miał odszukać wzrokiem Albę i dokończyć zemsty, gdy usłyszał szczęk jednej ze zdradliwych, huczących broni południowców. Kultysta o srebrnych lokach wokół czarnej maski, mierzył do niego z pistoletu jednocześnie trzymając nogę na piersi splątanej batem czarodziejki. Leif zawrzał, zdając sobie sprawę z beznadziejnego położenia. Kultysta widocznie napawał się rezygnacją w oczach dwóch potężnych wrogów na jego łasce i przez to, powstałą ciszę wypełnił stukot żelaza o kamień, gdzieś w ciemności. Potem bliżej. I znów. Leifowi wydawało się że dostrzegł jakiś błysk w mrocznym korytarzu...
Kultysta także widać wyczuł lub usłyszał rumor i obrócił się z pistoletem w ciemność.
- Kimkolwiek jesteś... wejdź spokojnie w światło, bo zabiję! - warknął srebrnowłosy.
- Nie. - zabrzmiał metaliczny odgłos jakby demona z innego wymiaru lub warkot silnika parowego. - To ja jestem światłem!
Z mroku wychynęła wielka, pancerna rękawica której palce zacisnęły się z sykiem jak imadło na łbie kultysty. Jednocześnie obok uniesionego na dwa łokcie szubrawca pojawiła się zacieniona, kanciasta sylwetka Magnusa von Bittenberga. Kultysta nie zdążył nawet krzyknąć, gdy mocarny tłok zmiażdżył jego głowę między palcami jak arbuza, pokrywając srebrne loki krwią i ochłapami mózgu. Inkwizytor wzniósł drugą rękę w kierunku kultystów zawiniętych w płótno.
- Światłem na oświecenie pogan i zgubę niewiernych! - zagrzmiał wśród huku płomieni, ulatujących z miotacza ognia. Szóstka kultystów wrzeszcząc i miotając się dokonała żywota w inferno, które szybko objęło cały gobelin aż po sufit, spowijając pole bitwy oślepiającym blaskiem. Jednocześnie z drugiego końca korytarza wypadł jak piorun Saito, siekąc niedobitków w kostkę lśniącą w blasku ognia kataną. Leif nagle otrzeźwiał i pobiegł do miejsca gdzie widział ostatnio Albę. Niestety ślad kałuży krwi urywał się tuż pod ścianą... najwidoczniej drań umknął bez honoru jednym z tajnych przejść. Leif zaklął, lecz uznał wergild za częściowo spłacony i podbiegł do towarzyszy, tuż przed Magnusem zatoczył się gdy zapulsowały jego rany, zwłaszcza ta na ramieniu.
- Jesteś ranny. - Powiedział Saito, jednocześnie podnosząc myśliwego z podłogi. - Idziemy do uzdrowicieRki.
- Dziękuję za pomoc. - Sapnął Norsmen. - Ale poradzę sobie. To tylko rany ciała.
- Nie mów o draśnięciach, nie jestem dziewką. - Saito podparł trzymającego się za obojczyk Leifa, i obaj mężczyźni ruszyli przez korytarz, który nagle rozbrzmiał odległym echem wołań i syku wyciąganej broni.
- Sigmar mihi lux... przyjmij skromną ofiarę z dusz here... - zaczął mecha-inkwizytor, szykując się do walki jednak Leif powstrzymał go.
- Jest ich za dużo... wsłuchaj się w kierunki i natężenia, człowieku! Musimy wracać do głównej sali...
- Ten labirynt równie dobrze może nas zaprowadzić do samej domeny chaosu, zgubimy się! - zaoponowała elfka.
- A masz Repszy pomysł ? - wtrącił Saito, podtrzymując Leifa. - Magnusie, poświeć nam swymi płomieniami, jeśRisz łaskaw. Zostawiłem śRad z ryżu do swoich kwater... Oby nie było tu szczurów...
- I co potem ? Dorwą nas, znają te kazamaty lepiej od nas i jest ich więcej! - huknął ze zgrzytem Magnus, włączając mały płomyczek na krawędzi lufy.
- Mój wuj! Bjarn ukróci samowolę kultystów, a moi towarzysze są w hali gotowi do walki! - ożywił się nagle Leif, obwiązując ramię kawałkiem płótna. - Trzydziestu wojów gotowych do bitwy! Musimy się dostać do głównej hali, za wszelką cenę!
- To nie będzie łatwe, lord Ruerl... mój pan wysłał swoich korsarzy na pomoc tym łamagom w szatach, a ich koszary są na naszej drodze. - Ithriel celowo pominęła, że korsarze czyhają jedynie na jej żywot. W końcu przez batog tego człowieka nie mogła znów wyśpiewać inkantacji niewidzialności, a każde wsparcie było w cenie.
Czwórka odnalazła szlak ryżu Saito i popędziła przez mroczne pustki między posępnymi murami. Rzeczywiście po jakimś czasie usłyszeli rozkazy rzucane w języku Ithriel.
- Elf czy heretyk, nieważne - Sigmar jednako powalał wszelkie zło. Naprzód ludzie! I elfko. - zakrzyknął Magnus, popychając towarzyszy naprzód z szczękiem mechanizmów.
), więc mógł uznać Ulricha za jakiegoś szlachcica. Wszystko jak najbardziej się zgadza 
]
]
]
