RB do 8 edycji
Weź do ręki najbliższą książkę....
Moderatorzy: Heretic, Grolshek, Albo_Albo
Re: Weź do ręki najbliższą książkę....
"For the pursuing unit, such warriors are easy prey, to be hacked down, captured as slaves or driven from field of battle."
RB do 8 edycji
RB do 8 edycji
Lidder pisze:- Co się dzieje, gdy kawaleria normalnym ruchem, nie marszem, przechodzi przez murek?
- To samo co wtedy, gdy idziesz na imprezę poderwać jakąś dziewczynę.
"Kto zabija człowieka, podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 8, karze 25 lat pozbawienia wolności albo karze dożywotniego pozbawienia wolności."
Kodeks Karny Postępowania Karnego Karny Wykonawczy wyd 1999 r.
Kodeks Karny Postępowania Karnego Karny Wykonawczy wyd 1999 r.
"Mimo zewnętrznych pozorów, jakie stwarza typowa mapa fizyczna, należące do Polski części Niziny Europejskiej nie są ani takie płaskie, ani tak monotonne, aby odmawiać temu krajowi jakiegokolwiek szczególnego oblicza czy charakteru."
Norman Davies
"Boże Igrzysko, Historia Polski"
Wydanie rozszerzone.
Norman Davies
"Boże Igrzysko, Historia Polski"
Wydanie rozszerzone.
"Do znieczulenia ogólnego stosuje się zwykle 0,3%-0,7% halotanu w mieszaninie 66% N2O i 37% tlenu, choć potrzebne do uśpienia stężenie zalezy od wielu czynników, m.in. nasilenia bodźców chirurgicznych, wieku chorego lub jednocześnie stosowanych opioidów."
"Farmakologia" Kostowskiego tom 2.
"Farmakologia" Kostowskiego tom 2.
"Ale zaraz się upomniał: "Nie mogę się złamać. Robię to, aby mieć pewność, że moja Wanna nie będzie dłużej cierpiała w łapach harkonneńskich bestii".
Diuna - Frank Herbert. Dom wydawniczy REBIS
Diuna - Frank Herbert. Dom wydawniczy REBIS
Klub Adeptus Mechanicus http://admech.club Warszawa, Okęcie, Al Krakowska
Sklep FGB Figurkowe Gry Bitewne http://fgb.club Warszawa, Zelazna 69A
Sklep FGB Figurkowe Gry Bitewne http://fgb.club Warszawa, Zelazna 69A
i to jest niby 100%?antonio pisze:"Do znieczulenia ogólnego stosuje się zwykle 0,3%-0,7% halotanu w mieszaninie 66% N2O i 37% tlenu, choć potrzebne do uśpienia stężenie zalezy od wielu czynników, m.in. nasilenia bodźców chirurgicznych, wieku chorego lub jednocześnie stosowanych opioidów."
"Farmakologia" Kostowskiego tom 2.
Co się czepiasz, w końcu to "Farmotologia", a nie "Matematyka dla podstawówki" 
Lidder pisze:- Co się dzieje, gdy kawaleria normalnym ruchem, nie marszem, przechodzi przez murek?
- To samo co wtedy, gdy idziesz na imprezę poderwać jakąś dziewczynę.
"Ten atut można wykupić wielokrotnie, za każdym razem zyskując jeden z poniższych sposobów odzyskania znacznika:"
Podręcznik do Wolsunga RPG. W plecaku miałem to i I tom wiedzmina, ale wolsung większy i łatwiej go z tamtąd wydobyć (poza tym miało nie być ulubionej książki)
Podręcznik do Wolsunga RPG. W plecaku miałem to i I tom wiedzmina, ale wolsung większy i łatwiej go z tamtąd wydobyć (poza tym miało nie być ulubionej książki)
Troche dlugie, ale nie moglem sie powstrzymac ;-)
"[...] Eugenia stała przed nim naga. Dantez objął jej kibić i wówczas pojął, że widzi najpiękniejszą z kobiet. Szybko przeszedł do samego sedna ars amandi. Pieścił ustami cudowne wgłębienia jej szyi, ramion i bioder. Meretryca nie pozostała mu dłużna. Już wcześniej zdjął kapelusz zdobiony strusimi piórami, teraz ściągnął śmiertelną koszulę bez kołnierza, zrzucił przez głowę pendent z rapierem; rozpiął część guzów atłasowego, wciętego w stanie wamsa, a Eugenia zajęła się resztą. Całowała go w usta, gładziła po plecach i pośladkach, a potem, oddychając szybko, oblana rumieńcem podniecenia, pociągnęła na siebie, na atłasowe poduszki karocy, którą rozszalałe konie ciągnęły w noc, lecąc jak wicher po gościńcach Rusi Czerwonej.
Dantez błądził ustami po ciele Eugenii. Jego inamorata była doskonała we wszystkich cechach i proporcjach. Miała lśniące włosy i subtelnie wygięty, łabędzi kark. Całował ją jak szalony w usta, pieścił językiem jagody jej krągłych drażniątek, zaciskał dłonie na cudownym zadku, brał w posiadanie ów smaczny, acz nieobiecany kąsek pomiędzy smukłymi udami. Czuł się tak, jakby zaciskał palce na wilgotnym pierścieniu z gorącego złota, pieścił go, czując, jak ukryte tam źródełko bije coraz mocniej, spragnione chwili, aby wkrótce napoić do utraty tchu jego konika. Metresa wygięła w łuk swoje boskie ciało, a potem chwyciła miłośnika za włosy i jęła przesuwać jego głowę po swym ciele, szukając coraz mocniejszej, zmysłowej podniety. Zaś kiedy ich karesy stawały się wprost szalone, Dantez przesunął się ku jej subtelnym tytuszkom, a potem brutalnie rozchylił jej nogi. Przebiegła inamorata prawie nie stawiała oporu. Ująwszy jego buławę w zwilżone języczkiem palce, poprowadziła ją najkrótszą drogą do ciasnego, lecz obficie zroszonego wodopoju miłości.
Połączyli się w rozkoszy na poduszkach dygocącej karocy i gzili się nadzy, rozpaleni namiętnością. Eugenia zaplotła uda na biodrach mężczyzny, podczas gdy Bertrand pieścił jej drażnięta, przesuwał dłońmi wzdłuż talii i boków, obejmował wysmukłą kibić i brał w posiadanie jej aksamitną grzywę czarnych włosów skąpaną w esencji miłości i pragnienia.
Wkrótce zaczęła krzyczeć, gryząc go perłowymi zębami w ramię. Lecz Dantez nie zakończył tego tak prosto. Wypuścił kobietę z objęć i schwyciwszy za włosy, obrócił plecami do siebie, a potem posiadł od tyłu w opętanym szale rozkoszy; jak dziki ogier z podolskich stepów cudną smukłą klacz stworzoną przez diabła na pokuszenie do złego bogobojnych i pobożnych rycerzy Rzeczypospolitej, obrońców wiary katolickiej spod kresowych stanic.
W tenże sposób doszedł do samego krańca rozkoszy i zamarł, słysząc cichy płacz Eugenii. Przez chwilę trwał w tej pozycji zwanej na raka, za którą kaznodzieje obiecywali sto lat piekła i dwa razy tyle czyśćca na dokładkę. Trwał przytulony do jej pleców, obejmując dłońmi źródło szczęścia i rozbiegane, gorące tytuszki.
A potem to ona siadła mu na kolanach jak dzika Salome; objęła nogami i spróbowała dosiąść go, niczym gibka i zwinna Amazonka z dawnej Sarmacji, czyli Polski. Pozwolił jej na to, znużony i zdyszany. Nie protestował, kiedy jej wargi przywarły do jego warg, ani chwilę później, kiedy jej mokre od potu jagody ocierały się o jego twarz.
– Jeżdżę tylko... galopem, panie – wydyszała mu wprost do ucha. [...]"
"[...] Eugenia stała przed nim naga. Dantez objął jej kibić i wówczas pojął, że widzi najpiękniejszą z kobiet. Szybko przeszedł do samego sedna ars amandi. Pieścił ustami cudowne wgłębienia jej szyi, ramion i bioder. Meretryca nie pozostała mu dłużna. Już wcześniej zdjął kapelusz zdobiony strusimi piórami, teraz ściągnął śmiertelną koszulę bez kołnierza, zrzucił przez głowę pendent z rapierem; rozpiął część guzów atłasowego, wciętego w stanie wamsa, a Eugenia zajęła się resztą. Całowała go w usta, gładziła po plecach i pośladkach, a potem, oddychając szybko, oblana rumieńcem podniecenia, pociągnęła na siebie, na atłasowe poduszki karocy, którą rozszalałe konie ciągnęły w noc, lecąc jak wicher po gościńcach Rusi Czerwonej.
Dantez błądził ustami po ciele Eugenii. Jego inamorata była doskonała we wszystkich cechach i proporcjach. Miała lśniące włosy i subtelnie wygięty, łabędzi kark. Całował ją jak szalony w usta, pieścił językiem jagody jej krągłych drażniątek, zaciskał dłonie na cudownym zadku, brał w posiadanie ów smaczny, acz nieobiecany kąsek pomiędzy smukłymi udami. Czuł się tak, jakby zaciskał palce na wilgotnym pierścieniu z gorącego złota, pieścił go, czując, jak ukryte tam źródełko bije coraz mocniej, spragnione chwili, aby wkrótce napoić do utraty tchu jego konika. Metresa wygięła w łuk swoje boskie ciało, a potem chwyciła miłośnika za włosy i jęła przesuwać jego głowę po swym ciele, szukając coraz mocniejszej, zmysłowej podniety. Zaś kiedy ich karesy stawały się wprost szalone, Dantez przesunął się ku jej subtelnym tytuszkom, a potem brutalnie rozchylił jej nogi. Przebiegła inamorata prawie nie stawiała oporu. Ująwszy jego buławę w zwilżone języczkiem palce, poprowadziła ją najkrótszą drogą do ciasnego, lecz obficie zroszonego wodopoju miłości.
Połączyli się w rozkoszy na poduszkach dygocącej karocy i gzili się nadzy, rozpaleni namiętnością. Eugenia zaplotła uda na biodrach mężczyzny, podczas gdy Bertrand pieścił jej drażnięta, przesuwał dłońmi wzdłuż talii i boków, obejmował wysmukłą kibić i brał w posiadanie jej aksamitną grzywę czarnych włosów skąpaną w esencji miłości i pragnienia.
Wkrótce zaczęła krzyczeć, gryząc go perłowymi zębami w ramię. Lecz Dantez nie zakończył tego tak prosto. Wypuścił kobietę z objęć i schwyciwszy za włosy, obrócił plecami do siebie, a potem posiadł od tyłu w opętanym szale rozkoszy; jak dziki ogier z podolskich stepów cudną smukłą klacz stworzoną przez diabła na pokuszenie do złego bogobojnych i pobożnych rycerzy Rzeczypospolitej, obrońców wiary katolickiej spod kresowych stanic.
W tenże sposób doszedł do samego krańca rozkoszy i zamarł, słysząc cichy płacz Eugenii. Przez chwilę trwał w tej pozycji zwanej na raka, za którą kaznodzieje obiecywali sto lat piekła i dwa razy tyle czyśćca na dokładkę. Trwał przytulony do jej pleców, obejmując dłońmi źródło szczęścia i rozbiegane, gorące tytuszki.
A potem to ona siadła mu na kolanach jak dzika Salome; objęła nogami i spróbowała dosiąść go, niczym gibka i zwinna Amazonka z dawnej Sarmacji, czyli Polski. Pozwolił jej na to, znużony i zdyszany. Nie protestował, kiedy jej wargi przywarły do jego warg, ani chwilę później, kiedy jej mokre od potu jagody ocierały się o jego twarz.
– Jeżdżę tylko... galopem, panie – wydyszała mu wprost do ucha. [...]"
Battle na trzezwo bylby nudny...