Witajcie! Na początku chciałbym przedstawić, w jakich okolicznościach doszło do starcia. Otóż ulthuański książę Sevi postanowił rzucić wyzwanie mnie (Kraggo) i Piotrowi (Legion). Tak oto naprzeciw siebie stanęły niezliczone zastępy wysokich elfów oraz khazadów wraz z ludem Imperium, któremu w największej potrzebie krasnoludy rękę podały. Siły obu stron były równe i liczyły dokładnie 2997 punktów (w zaokrągleniu 3 tysiące). Jedyne modyfikacje zasad (ósmoedycyjnych) to liczenie punktów za oddziały społowione (których liczebność spadła poniżej połowy wartości początkowej oddziału) oraz za oddziały uciekające. Bitwa została rozegrana w domu, w bardzo miłej i koleżeńskiej atmosferze. Postanowiliśmy wypróbować nowe zasady dla armii sprzymierzonych. Obawialiśmy się, że Sevi nie podoła sojuszowi, bo, jak to mówią, co dwie głowy to nie jedna, ale czy nie były to obawy na wyrost? Sprawdźcie sami
W owym czasie, kiedy lud Imperium spać nie mógł spokojnie i był nękany wojnami, doszło do rzeczy strasznej. Ulthuański książę wypowiedział sojusz ludziom, zarzucając im tchórzostwo oraz pilnowanie wyłącznie własnego interesu. Elektor Ostlandu von Raukov oburzył się niezmiernie na te słowa, ale uważając, iż szkoda przelewać krwi własnych wojsk przeciwko elfom, nakazał im odwrót. Te jednak wiedząc, iż ludzie zobowiązań spłacić w złocie nie chcą oraz że mają mocno przetrzebione siły, postanowiły z arogancją najechać ziemie Ostlandu i odebrać co swoje. Elektor nie wierzył własnym oczom, ale armia jego liczyła połowę tego, co najeźdźcy. Na wezwanie odpowiedziały wyłącznie krasnoludy z Gór Środkowych, których siły, choć również nieliczne, mogły przeważyć zwycięstwa szalę, a elfom chcące się odgryźć za dawne urazy z czasów Wojny o Brodę.
Szedł zatem na przedzie lord run, Knarskrig Stary, pomagierom kazał nieść kowadło, mogące piorunami razić wrogie elfy i chytrze kradnące wiatry magii. Za nim na czele królewskiej gwardii w liczbie 20 głów sztandarowy armii w pięknym, runicznym pancerzu toporem groźnie wymachując. Dalej noga do nogi dwudziestka wojaków strasznych, ciężkie dwuraki niosąca. Dalej już strzelecka bateria – dziesięciu straszliwych gromowładnych z pięknymi muszkietami i tarczami i równie tylu kuszników, lekko już wstawionych piwem krasnoludzkim, a wszyscy strzelający w koszulkach kolczych paradowali. Młodszy inżynier toczył armatę chronioną runem lekkim, zaś na końcu organowe działo zamykało pochód.
Na czele sił Imperium stanał z bożej łaski powołany arcykapłan Adolf, sigmaryta szalony i niebezpieczny. Z magiczką języka wspólnego znaleźć nie mógł i ufać jej nie potrafił, ale w dobie zagrożenia zgodził się na jej obecność, choć skłonny patrzeć, co wyprawia i jak sobie radzi. Konnych dziewiątkę wewnętrznego kręgu z własnego zakonu zwerbował boży sługa do szabli. Ani licho jeszcze jedna piątka chadzająca w samopas bez dowództwa i piątka młodych, szukających chwały rajtarów z pistoletami. Dalej już morze piechoty wszelakiej – włóczników falanga dwudziestu pięciu, gotowa nabić na pal niemal wszystko co dycha. Wtórowali im szermierze w dwudziestu chłopa, pod wodzą sztandaru imperialnego. Uwieńczeniem było wielkie działo i dwa moździerze jako uzupełnienie krasnoludzkiej baterii.
Elfów ciągnęła chmara ze strony każdej, w regimentach po dwudziestu pod bronią, konnych tylko nie licząc. Z lotu ptaka od górnego krańca pola bitwy milczący i skupieni strażnicy feniksa, potrafiący przerobić wrogi pancerz na sito ze sztandarem magią bijącym. Ramię w ramię smoczych książąt dziesiątka, galopem zdolna zmuchnąć wraże jednostki sojuszu. Łucznicy chatę mając z lewej flanki, tak się chronić mieli zamiar. W owej szopie na strychu balistę ulokowano, a załoganci musieli wybić dziur parę siłą, by strzelać w każdą stronę mogli. Z drugiego boku chaty łucznicy kolejni pod wodzą magusa elfiego, najwyższego wiedzą z magiczną księgą i czarami życia, lecz jeszcze przed nimi dzierżący sztandar książę na czele regimentu stanowiącego w całym świecie postrach, a więc mistrzów miecza. Potem morska straż i słabszy zdać się mogło czarownik, który zaś specjalizację uzyskał z przetapiania metalu. Swoją lewą flankę domykał oddział lwów białych w szatach, a z toporami wielkimi idący.
Książę elfi magus wydał wojskom rozkaz do natarcia i fala posuwała się niczym przypływ w stronę brzegu. W ruch poszły przyrządy odległościowe, wszystko słowem, co razić mogło elfy, nim zderzą się z siłami sojuszu, niebedącymi faworytami przeciw przeraźliwie szybkim ulthuańczykom. Kusznikom z trudem udało się na wieżycę wczłapać, skąd zaczęli wroga bełtami obrzucać, do kompanii zaś czarodziejkę dostając i próbując poklepywać po pośladkach zacnych, sprośnych komentarzy nie szczędząc. Gromowładni zza płota z trudem widzieli oddziały przez chaszcze rozmaite, czekając na sposobność ciekawszą i wejścia do strażnicy pilnując. Krasnoludy wstydzić się musiały, upita załoga organów do luf wsadziła kamienie do pocisków podobne i awarię poważną wyrządziła, dwa pacierze musząc szczotką rury pucować na połysk. Działo niedosmarowane mechanizmy miało i czekać też musiało przez nieuwagę załogi. Kanonierzy zaś huknęli w mistrzów miecza, pocisk moździerza paru trupem położył. Drugi pocisk spadł w oddział łuków głównego magusa, czyniąc go skłonnym do ucieczki szybkiej. Kowal we złości strącił smoczego księcia błyskawicą spod młota.
Poczęły się krzyżowac wichry magii wszelakiej. Magiczka ludzka rozpraszana przez zbereźne pogadanki pijanych w trupa kuszników omyliła w sentencji wyrazów kolejność. Umierać poczęły w bólach białe lwy, ale i złośliwym krasnoludom się oberwało i czterech na ten czas najbardziej napalonych wichry na strzępy porwały. Drużyna nie wiedząc, kto przyprawił o śmierć ich kompanów, na czarodziejkę się wypięła i rozmawiać z nią nie chciała, oddając jej dolne piętro do użytku wszelakiego. Piątka młodych konnych odstrzeliła też paru elfich drwali, a jeden życiem przypłacił, na strzał z balisty się wystawiając. Tańcowali oni wokół elfów, aż się jeno jeden jeździec ostał. Elfie magusy dłużne nie były, zamieniając w złote posążki prawie dziesiątkę mieczników wiedząc, jak to podziała na sprzymierzeńców. Krasnoludy w białą gorączkę wpadły kruszcu tyle widząc, jednak twarde ręce inżynierów i weteranów wystarczyły, by chcicę złota zdusić w zarodku i braci swych od omamów odciągnąć.
Na lewej stronie galopem książęta rwali do przodu, więc gwardzistów zbrojna grupa widząc co się święci, pewnym krokiem wzgórze objęła i na klaty szarżę przyjęła, dając konnym sigmarytom cenne sekundy na wycofanie się i atak ze skrzydła, a ku chwale swej armii powstrzymując impet straszny. Wielu dzielnych brodaczy padło i wróg bliski był frontu przełamania, ale sztandarowy armijny to w górę, to w dół machał płótnem świętym, przywracając wiarę podłamanym kompanom. Ci w gniew srogi wpadli, nie cofając się na bodaj pół kroku.
Sojusznicy nie zawiedli, Adolf na przedzie kompanii wparował we flankę elfiej szlachty i rąbał, aż wióry leciały, nawracając ogniem i mieczem na sigmaryckie wierzenia. Szala w mig się przechyliła, ale elfy odstąpić nie zamierzały tak rychło. Gwardia królewska zacieśniła szeregi i zręcznie łby uchylając przed elfimi szabelkami rozrąbała do nogi książąt wrażych, a trwało to niekrótką chwilę. Sigmaryci ku środkowi z flanki się udali uchodząc przed strażą feniksa czającą się za ruinami, sztandar wrogi porywając jako zdobyczny, khazadzi zaś szybko zmienili ustawienie i wyzywając elfie matki od ladacznic czekali na kolejny atak.
W środku też gotowało jak w kotle. Mistrzów miecza połowa biegła na okopy sojuszników czując, iż zbliża się ten czas, a od pocisków miotanych uchylając się i magią chroniąc. Próbując utrzymać ich daleko od pozycji kanonierskich ofiarę krwawą złożyli wojacy odważni z toporami ciężkimi, wsparcia którym sam Knarskrig udzielił napełniając ich nogi witalnością niespożytą. Dwunastka przez zdradzieckie elfy zaszlachtowana przeraziła resztę, sztandarowy oddziału jeden tylko stanął przeciw wojskom elfim i rychło zginął, ratując braci swych z klanu, którzy zbiegli z dala od fechmistrzów ulthuańskich.
W reakcji na zuchwałe poczynania elfów rzucili się też w tył szermierze czując krople potu na plecach. Wnet zdechliby pod kopytami sigmarytów mistrzowie, jednak porywczego kapłana łuczników kompania związała z flanki walką, niechybnie ratując od rzezi swych pobratymców z Ulthuanu.
Z prawa było spokojnie, a kusznicy rozglądali się za napitkiem, śmiejąc się z wroga, a palcem go pokazując. Czterech lwów porwać się chciało na wielkie działo, ale czy to rzucane z wieży puste butelki po gorzale odstraszyły ich od tych knowań rzec trudno. Załodze serce podeszło do gardła, więc z odwodu wyszła włóczników horda, dzielnie stając na ziemi ubitej przeciw morskim strażnikom i resztce lwów.
Dźgały się srogo dwie strony badylami ostrymi, jednak to elfom wyszło na zdrowie. Ludzie za płoty zbiegli, lecz i tam wpadły elfie włócznie, w sam środek sojuszniczego kotła się dostając i mordując kto żyw i nosi herb kawki. Kawałek zaś od lasu łucznicy z powodzeniem trzymali zbrojnych kapłana parę minut, aż jeden tylko łucznik przeżył i czmychnął, chowając się za chatę.
Gwardziści, którym dwa szeregi po walce z książętami ubyło, ponownie przyjąć szarżę wroga musieli, osamotnieni na pagórku trawiastym, z nadzieją ostatnią spoglądając na rycerzy sojuszniczych. Piątka konnych ułożyć się dobrze do walki nie mogła, jeźdźców pewnikiem siodła uwierały w męską dumę, a konie wierzgały i prychały niespokojnie. Runęli więc strażnicy feniksa i rąbali, nie było zmiłuj. Wnet khazadów garstka została, armijny sztandarowy twardo stał, przy boku mając wiernego dowódcę gwardii tylko.
Będąc w rozpaczliwym położeniu i przysięgając Grungniemu walkę do ostatka, przeciw parunastu halabardnikom pobiegli i dwóch jeszcze pobili, elfów do szału tym doprowadzając, gdyż żaden krasnolud od ciosu nie ucierpiał. Tak walczyli w glorii i chwale na szczycie wzgórza, aż w końcu konni wpadli w strażników jak wicher. Jeden tylko nabił się na halabardzi szpikulec, lecz kompani jego dwóch na ćwierci krojąc wyrównali nieco stawkę. Ostatnim ciosem zginął dzielny czempion, lecz elfom tego wszystkiego było zbyt wiele i haniebnie tyły poddali, dając się czwórce rycerzy pod kopyta wziąć. Wzgórze, choć okupione śmiercią gwardii, zostało obronione. Dziedzic sztandaru z dumą stanął na samym szczycie.
Magusowi elfiemu czarostwo szło poniżej przeciętnej, mimo tajemnej księgi w dłoni trzymanej. Próbując wrócić do bitwy, wszedł w zagajnik i począł błądzić między drzewami, aż wyszedł na czyste pozycje dla krasnoludzkich strzelb. Wystrzelili więc razem gromowładni na melodię grajka, a od kurzu aż się biało zrobiło w okolicy.
Łuczników chude torsy ulec musiały kulom, ostawiając na pastwę losu magika najwyższego. Huknęli więc na poprawkę obsługanci organów, przerabiając wrogiego wichrzyciela na ser hochlandzki. Nie chcieli być gorszymi załoganci działa. Inżynier obliczył tor lotu i chacie dach strzałem zawalił, zabierając jednocześnie wrogą maszynę zasypaną gruzem i popiołem.
Straż morska zamieszanie na tyłach sprowokowała, niemal do samego lorda Knarskriga drogę sobie torując. W ogólnym chaosie i zadymieniu huknęło na oślep działo organowe, chcące się zrehabilitować za fatalny początek. Z morskiej straży zostały resztki, zaś drugi magus od kartacza zginąć niechybnie musiał, potłuczonym szkłem rażony w czoło. Ostatnimi słowy, blisko będąc granicy życia, chciał przemienić Knarskriga w złoto, jednak zaklęcie urwało się w pół zdania i mag skonał.
Gdy ludzie i krasnoludy świętować chciały, na środku trwała walka na życie i śmierć. Szermierze w obawie o honor zawrócili się i stanęli w szranki z mistrzami miecza, choć niewielu już ludzi dychało.
Gdy zginęli wszyscy mężowie, ratując się od strasznej śmierci sztandarowy ludzi rzucił wyzwanie elfiemu sztandarowemu. Walka trwała długo, czempion mistrzów miecza stał bezradny, nie mając kogo na plasterki siec. Dobiegło też paru krasnych wojaków z dwurakami, jednak z drugiej strony przypatrywali się walce, języki i środkowe palce pokazując czempionowi, a na duchu podtrzymując imperialnego brata. Naśmiewali się też z elfiego księcia, przez co odkrył się on na piękny cios w pełni jeszcze sił kapitana. Gdy elf wstał i żądny zemsty chciał oddać oficerowi, jeden z khazadów podłożył mu nogę, co wywołało salwę śmiechu z elfiego watażki, gdy ten bryknął podwójnego koziołka. Sztandarowy z Ulthuanu, kalkulując sytuację, odcedził krasnoludom, że sobie nie życzy, ale jakie to miało znaczenie, gdy znudzeni tym popisem elokwencji obskoczyli go w paru i na śmierć skopali gdy zbiec chciał, a osamotnionemu kompanowi kapitan wsadził miecz w kręgosłup.
Tak oto dobiegła końca wyprawa zdradzieckich elfów, gdzie jeden tylko łucznik ranny dobiegł do statków, na przestrogę puszczony z życiem, by opowiedzieć na Ulthuanie o rzezi.
Wynik: 20-0 dla sojuszu. Sojusz zdobył ponad 3 tysiące punktów, elfy zaś ponad 800 punktów. Uprzedzając pytania - Sevi jest żądny rewanżu
Krótki komentarz:
Kraggo (krasnoludzki generał): bitwa miała charakter eksperymentalny. Do propozycji Seviego podchodziłem z lekkim przymrużeniem oka, a i on sam wiedział, że fory mu nie damy. U elfów na plus mistrzowie miecza, którzy przebiegli pół stołu i zostawili za sobą krwawy ślad. Na minus postawa straży feniksa (a raczej...rzutu kostkami za zdolności przywódcze), gdyby przełamali naszą lewą flankę, mogliby jeszcze dobiec na stanowisko machin i sporo namieszać, kładąc parę trupów i ratując korzystniejszy wynik. Dziękuję za miłą grę oraz za „Bursztynowe Ale” mistrza Jogriego Burningsona
Legion (dowódca sił Imperium): Wszystko poszło zgodnie z planem: niszczycielska kanonada zmiotła 3/4 wrogich wojsk. Zgodnie z tym samym planem, resztki elfów dotarły do naszej nieszczęsnej piechoty i wycięły ją w pień, ale to było wkalkulowane. Bowiem z odsieczą przyszła imperialna kawaleria, uderzając z flanki, a niedobitkami zajęła się artyleria i magia. Strasznie to przewidywalne, nuda! Niezgodne z zamysłami były tylko działania Seviego: żadnych smoków, orłów, zwiadowców, szybkiej kawalerii, czy magii niszczącej całe regimenty.
A mówiąc nieco bardziej poważnie. Bitwa była ciekawym eksperymentem – przednia zabawa, dzięki za grę! Z drugiej strony, następne starcie chyba wolałbym rozegrać na małe punkty.
Sevi (elfi książę): Bitwa miała przebieg jednostronny, największy udział w zwycięstwie sojuszu miała silna antymagia, oraz silne strzelanie, które osłabiło moje klocki zanim zdążyły dojść do pozycji wroga. Nie pomogly mi również pechowe rzuty - choćby na liderkę u Strażników Fenixa. Nie potrafię wskazać jednostki która mnie najbardziej zawiodła, bo nic nie było w stanie pokazać swojej siły. Moja armia została skuteczne zablokowana.
Jedną dałem jemu wiedząc, że elf nie zniesie siły wyrobów krasnoludzkich piwowarów i powali go na łopatki taki trunek 
To takie krasnoludzkie podejście, by sprowadzać wrogów do parteru i skopać ciężkimi buciorami. I ten foch elfa - mistrzostwo.
