Pojedynek: Urian Zatrute Ostrze VS Książę Tyrion

[GrimgorIronhide]

Za wyjątkiem jakiegoś trudnego słowa od czasu do czasu (tłumacz g) to jeśli potrafisz przeczytać Booka armijnego to tam też da się radę.

Jako jeden z niewielu skutków ubocznych uświatowienia GW, które są na + można policzyć to że książki zaczęli pisać min. bardziej przystępnym językiem i nie ma frazeologizmów czy żartów językowych które mają sens tylko po angielsku.

W ogóle po tym cyklu Malekith urósł do jednego z moich ulubionych książkowych bohaterów, genialne opisy itd. Np. gdy ścierają się z flotą Caledora (jeszcze nie Wiedźmi) Król stoi na dziobie, a bełty i strzały zaciemniają słońce, spada z nieba smoczy ogień i błyskawice - totalna apokalipsa. Jeden z przybocznych uniżenie sugeruje mu cofnięcie się do tyłu na co Mal łapie go za kudły i wykrzykuje mu w twarz "Potępiony głupcze, na prawdę uważasz że jestem śmiertelny, czy tylko tęskno ci do braci zdrajców na dnie morza ?!" Po czym każe płynąć w sam środek huraganu - na okręt Caledora.

Albo jak otruł całą radę, kóra leży zdychając w konwulsjach; Malekith idzie do Płomieni żeby się ukoronować i po drodze mija Bel-Shanaara, który natychmiast odwraca krwawiące oczy w przeciwną stronę. Malekith przydeptuje mu butem głowę, tak żeby musiał patrzeć mu prosto w oczy i mówi: "Thank you for keeping my father's throne warm during all these centuries... cultist."

No i jeszcze jak za czasów swej świetności po zawarciu traktatu usiłuje na uczcie przepić krasnoludzkiego króla...

[Tullaris]

W podręczniku do HE nic o tym nie ma. Zgaduję że źródło owej informacji było w Blood of Aenarion Wiliama Kinga?

Tak, ale jak doszło do tego, że Urian spotkał Tyriona w młodości i odkrył jego talent szermierczy nie zdradzę . Czekam na trzecią część cyklu Bane of Malekith gdzie będzie opisana ostatnia inwazja DE na Elfią wyspę i ów sławetny pojedynek.

Tyrion był zrezygnowany, Zabójca okazał się lepszym wojownikiem. Powoli ogarniała go rezygnacja, zawiódł ich wszystkich. Swojego ojca Moreliona, swojego brata Teclisa, jego ukochaną słodką Alareiel. Nagle w jego głowie narodził się pomysł, wygra tą walkę, nie ciałem lecz umysłem.

Urian patrzył zadziwiony na energię która targała elfim księciem. Ten właśnie szarżował na niego z mieczem wrzeszcząc dziko. Nagle czas zwolnił, elfy i mroczne i wysokiego rodu wstrzymały oddech gdy Książę Tyrion poślizgnął się na trawie. Wykorzystując jedyną szanse Urian skoczył celując w szczelinę w zbroi. Sztylet już miał zagłębić się w ciele Asur gdy...

Tyrion upadając zatoczył łuk mieczem, ciął całą siłą jednego ramienia. Jego miecz uderzył półkolem, szybkim ciosem ścinając głowę Uriana Zatrute Ostrze, Czempiona Wiedźmiego Króla, Mistrza Asasynów. Tyrion z łatwością złapał równowagę po pozorowanym poślizgnięciu. Głowa jego wroga padła na trawę. Elfy Wysokiego Rodu wydały ze swych gardeł okrzyk radości.

Bzdura, przyczyna porażki Uriana była całkiem inna:
Tyrion był zrezygnowany, Zabójca okazał się lepszym wojownikiem. Powoli ogarniała go rezygnacja, zawiódł ich wszystkich. Swojego ojca Moreliona, swojego brata Teclisa, jego ukochaną słodką Alareiel. Nagle w jego głowie narodził się pomysł, wygra tą walkę, nie ciałem lecz umysłem.

Urian patrzył zadziwiony na energię która targała elfim księciem. Ten właśnie szarżował na niego z mieczem wrzeszcząc dziko. Nagle czas zwolnił, elfy i mroczne i wysokiego rodu wstrzymały oddech gdy Książę Tyrion poślizgnął się na trawie. Wykorzystując jedyną szanse Urian skoczył celując w szczelinę w zbroi. Sztylet już miał zagłębić się w ciele Asur gdy...
Mistrz Assasynów w ułamku sekundy przejrzał plan Tyriona - Głupiec - pomyślał -Chce pokonać mnie tak tandetną sztuczką, żałosne - Urian ustawił swe ciało tak aby miecz szlachetnego Elfa go minął, następnie pozostało by tylko wbicie ostrza w serce przeciwnika. Zabójca już miał zrealizować swój plan, gdy naglę poczuł, że jest ogarniany przez jakiś dziwny paraliż, ciało odmówiło mu posłuszeństwa, mistrzowski unik i cios jaki miał po nim nastąpić nie doszedł do skutku. Ostrze Obrońcy Elfiego Rodu sięnęło celu, a głowa Mistrza Assasynów upadła na ziemię. Tyrion nie mógł uwierzyć, że jego desperacki manewr się udał, przez chwile miał wrażenie, że przeciwnik wywinie się, a później zada mu śmierć, stało się jednak inaczej. Tyrion nie miał czasu aby myśleć o przyczynie swego zwycięstwa, ostatecznie okazał się lepszy i to się tylko liczyło. Tymczasem Mroczne Elfy ruszyły do bitwy, trzeba wracać do swoich szeregów i szykować się do nowej walki.
Daleko od pola bitwy Czarodziejka obserwowała pojedynek w magicznym lustrze. Gdy ujrzała tę twarz, nagle zalała ją fala wspomnień sprzed tysięcy lat. Wspólne bitwy i walki w obronie Elfiej Wyspy, pożegnanie i ostatnia tytaniczna bitwa, to wszystko stanęło jej przed oczami - Nie - pomyślała - Nie pozwolę Ci znów odejść - Zebrała całą moc i złamała wolę Mistrza Assasynów, powstrzymując go przed zadaniem śmierci miłości swego życia. Tyrion przeżył, a Czarodziejka spoglądała na jego oblicze przez magiczne lustro i wiedziała co musi zrobić.

Kto i dlaczego uratował Tyriona przed pewną śmiercią, to pozostanie tajemnicą .